მოლარემ ბოდიში მომიხადა და ტელეფონს უპასუხა.
მე, რა თქმა უნდა, მხოლოდ მისი ნალაპარაკები მესმოდა:
- ალოო, - ისეთი ხმით თქვა, აშკარად შინაური ურეკავდა.
- როგორ თუ რას ვაკეთებ? ვმუშაობ, რა თქმა უნდა.
- საღამოს 8 საათამდე. შენ ხომ იცი ჩემი გრაფიკი.
- და რატომ უნდა მოვიდე მანდ? პირდაპირ სახლში ვაპირებ. ბავშვებს უნდა ვაჭამო.
- ...
- ხო, უფრო სწორად, არა. გითხარი, არა-მეთქი!
- იცი რაა, თუ ტელეფონში რამდენიმე მაკა გყავს და როცა მთვრალი ხარ, ერთმანეთში გერევა, სხვადასხვა სახელებით ჩაწერე: „ცოლი“, „საყვარელი“, „საყვარელი ნომერი 2“, „ქალი გამოძახებით“. ასე პრობლემა აღარ გექნება.
- ახლა დამანებე თავი, არ მცალია, კლიენტები მელოდებიან! - და გაუთიშა.
შემდეგ კი მე მომიბრუნდა:
- დიახ, გისმენთ, - თანაც სახეზე სიბრაზის ან გაღიზიანების კვალიც კი არ ეტყობოდა.
***
ჰოდა, ახლა ვფიქრობ, რაზე მიანიშნებდა ეს საუბარი?
იმაზე, რომ მრავალწლიანი რუტინული ოჯახური ურთიერთობით დაიღალა და არ აინტერესებს, როგორ ცხოვრობს მისი ქმარი თუ პირიქით - ქმრის დაკარგვის შიშით იძულებულია, მის საყვარლებს შეეგუოს?