ქეთი დოლიძის ბავშვობა და მოგონებები მონატრებულ მამაზე

ბავშვობაში ვოცნებობდი... ყოველთვის ვოცნებობდი რეჟისურაზე, მსახიობობაზე, იმაზე, რასაც ახლა ვაკეთებ.

ადგილი, რომელიც ბავშვობიდან ყველაზე მეტად მიყვარდა... მახინჯაურში მიყვარდა ჩასვლა ბებია-ბაბუასთან. ბებია და ბაბუა იქ ცხოვრობდნენ და ყველანი - ბიძაშვილ-მამიდაშვილები, დეიდაშვილები იქ გავიზარდეთ. 

ჩემი ცელქობის გამო... ცელქი ბავშვი არ ვყოფილვარ.

მამასთან ურთიერთობაში... მამას ჩემი ხელი არ გაუშვია ხელიდან. 14 წლის რომ გავხდი, მაშინ გადავედი ცალკე ოთახში. დედა ძალიან ადრე დავკარგე და მამა გვერდიდან არ მიცილებდა. ამიტომ მამაჩემი იყო ჩემთვის ყველაფერი დედამიწის ზურგზე. უკეთილესი, უთბილესი, უწყნარესი. არ მახსოვს მისი ხმამაღალი სიტყვა. ის იყო გული და სული.  

ჩემი საყვარელი წიგნი იყო... ძალიან მიყვარდა ვაჟა-ფშაველა. მამამ მიმაჩვია. დაიწყო „შვლის ნუკრის ნაამბობით“. ვაჟა ფშაველაზე მეტად არავინ მყვარებია.  

ჩემი საყვარელი გმირი იყო... დარტანიანი.

ბავშვობაში ჩემთვის ამოუცნობი იყო... კოსმოსი.

წარსულში რომ დავბრუნდე, ბავშვობიდან „მოვიპარავდი“... მამაჩემი მენატრება, ჩემი ძმა, ჩემი ოჯახი, მამიდები, ჩემი დეიდაშვილი მერაბი, ბებიებსა და ბაბუებს დავაბრუნებდი, ნათესავებს.

მეგობრებთან ერთად.... ბედნიერი ახალგაზრდობა გვქონდა. ძალიან კარგად ვსწავლობდი, წარმატებით ჩავაბარე უნივერსიტეტში და ფანტასტიკურ დროსაც ვატარებდით. მაშინ რესტორნები არ იყო, მეგობრები ოჯახებში ვიკრიბებოდით, დაბადების დღეები იწყებოდა საღამოს 9 საათზე და, როგორც წესი, დილამდე ვათენებდით ძალიან მხიარულად.

ბავშვობის სიყვარული... კლასში ხუთ ბიჭს ვუყვარდი, მე ერთი მომწონდა მეშვიდე კლასიდან, მაგრამ მერე გადამიყვარდა (იცინის).

ქეთი დოლიძე სიკო დოლიძის ფილმ „ეთერის სიმღერის“ გადაღების დროს

ქეთი დოლიძე მამასთან და დედასთან ერთად

ქეთი დოლიძის მშობლები