საქმე ის გახლავთ, რომ ფოტოგრაფირების პროცესი, რომელსაც ამჟამად წამები სჭირდება, იმ დროს რამდენიმე წუთიდან თითქმის ერთ საათამდე გრძელდებოდა. ბუნებრივია, ერთი საათის მანძილზე პოზირება ფიზიკურად ძლიერი ადამიანებისთვისაც კი ძნელი იყო.
ობიექტივის წინ პოზის შეცვლა ან უმცირესი მოძრაობაც კი გამოსახულებას აფუჭებდა, ამიტომ იმ დროის ფოტოატელიეებს უამრავი მოწყობილობა და სკულპტურა ჰქონდათ, რომელზეც დაყრდნობა და ხანგრძლივად გაუნძრევლად დგომა შეიძლებოდა.
გარდა ამისა, იმ დროს, როცა ფოტოგრაფია „ახალი ხილი“ იყო, ადამიანებს კამერის ერიდებოდათ. ბევრმა არ იცოდა, სად წაეღო ხელები და ჯიბეში იყოფდა ან ზურგს უკან მალავდა.
ასეთ სიტუაციაში ფოტოს ხარისხზე საუბარი ზედმეტი იყო, ამიტომ გადასაღებ ობიექტს ხელში რამე ნივთს აძლევდნენ, ჯგუფური ფოტოს გადაღების დროს კი სთხოვდნენ, ერთმანეთისთვის ხელი ჩაეკიდათ.
პოზირების დროს მხარზე ხელის დადება ადამიანებს წონასწორობის ხანგრძლივად შენარჩუნებაში ეხმარებოდა. ამასთანავე, ისინი ერთმანეთს ამხნევებდნენ, რადგან იმ დროს ფოტოგრაფია განსაკუთრებული მოვლენა იყო და ფოტოსესიებს მთელი სერიოზულობით ეკიდებოდნენ.