„ეჭვის თვალით ვუყურებთ კორონას დამანგრეველ შესაძლებლობებს. ადამიანებს არ გვინდა დავიჯეროთ რომ სიკვდილსა და სიცოცხლეს შორის გამყოფი ხაზი ძალიან თხელია. ჩვენი განცდით მათ შორის დიდი სივრცეა. სიკვდილი სადღაც გადაკარგულ მომავალში გვყავს გადასროლილი, რომელთანაც ახლოს მისასვლელად ბიოლოგიური დრო უნდა გავიაროთ.
ამის პარალელურად, ჩვენს წარმოდგენაში სიკვდილი დაუძლეველი ძალაა, რომელსაც წინააღდეგობას ვერ გაუწევ, წინ ვერ აღუდგები.
ამდენად, ის ერთდროულად და პარადოქსულად შორიცაა და შეუჩერებელიც. ალბათ ამიტომაა, რომ ჩვენს გონებას უჭირს პანდემიისთვის, როგორც სიცოხლისთვის საფრთხის შემქმნელი მოვლენისთვის, ანგარიშის გაწევა. შესაბამისად, მუდმივად ვითხოვთ მტკიცებულებებს („შენს ნაცნობებში ვინმეს გადაუტანია?!“), ვიმედოვნებთ, რომ პირადად ჩვენ ვერ მოგვერევა („რისკჯგუფი არ ვარ!“), შეუძლებლად მიგვაჩნია ისეთი მარტივი მექანიზმებით თავდაცვა, როგორიც პირბადეა (სხვა რეკომენდაციებიც) და აღვიქვამთ, როგორც ბედისწერას („თუ დასამართია მიანც დამემართება!“). სამწუხაროდ და რეალურად, მიზეზები უფრო ღრმაა, ვიდრე მხოლოდ ინდივიდუალური უცოდინრობა ან ფუქსავატობა. ამ მცდარი წარმოდგენების, რომლებიც საუკუნეების განმავლობაში ილექებოდა, ამოსაძირკვად უნდა მივმართოთ მთელი ძალისხმევა სახელმწიფომ და საზოგადოებამ“, - წერს ვახუშტი მენაბდე.
