ჩვენ ვიცით, რომ ენერგია გვეხარჯება შრომაში, უძილობის, ნერვიულობისა და ავადმყოფობის გამო.
მაგრამ უმრავლეს შემთხვევებში ვერ ვამჩნევთ, რა გვართმევს ენერგიას.
რატომ?
იმიტომ, რომ ისინი ჩვენ შიგნითაა: აზროვნების სტილში, რეალობაზე რეაგირებაში, ბავშვობაში ათვისებულ ჩვევებსა და ურთიერთობებში.
მაინც სად ვკარგავთ ცხოვრებისეულ ენერგიას?
მოდით ვნახოთ, რა მოითხოვს ჩვენგან კოლოსალურ ძალისხმევას და რა გვფიტავს:
1. შიშები.
2. ყველაფრის გათვალისწინების სურვილი, მომავლისთვის მზადება - ნაცვლად იმისა, რომ მიმდინარე მომენტით ვიცხოვროთ.
3. ყველაფრის გაკონტროლების სურვილი.
4. შიში იმისა, ვაითუ რაიმე მოხდეს.
5. თავში ერთდროულად უამრავი საზრუნავის შენახვა.
6. მიმდინარე მომენტში დაკავებული საქმის მიმართ უგულისყურობა (მაგალითად, ვეთამაშებით ბავშვს და ამ დროს სხვა რაიმეზე ვფიქრობთ).
7. როცა ვაკეთებთ იმას, რაც გვევალება და არა იმას, რაც გვსურს.
8. თვითკრიტიკა.
9. არსებული რეალობის მიმართ პროტესტის გრძნობა.
10. შემდეგისთვის გადადებული დაუმთავრებელი საქმეები.
11. წუხილი იმაზე, რაც გააკეთეთ, ვერ გააკეთეთ, ვერ მოასწარით.
12. დღევანდელობის ერთ წერტილში დაგეგმილი რა იქნება და როგორ იქნება.
13. საკუთარი თავის მოტყუება, როცა რაღაცაში საკუთარ თავს არ ვუტყდებით.
14. ერთ განცდაზე ჩაციკვლა, იმ ვითარების „განცდა“, რომელშიც ის წარმოიშვა.
15. ყველაფრის იდეალურად გაკეთების სურვილი. ყველა შესაძლო რისკის გათვალისწინება.
16. როცა სხვა ადამიანების გრძნობებსა და ნამოქმედარზე პასუხისმგებლობას თავად ვიღებთ.
17. როცა რაღაცის გვეშინია.
ყველაფერი ზემოთ ჩამოთვლილი გარკვეულ დაძაბულობებს ქმნის. მათ გასაძლებად დიდი ფსიქიკური ენერგია გვეხარჯება. არადა ეს ენერგია შეიძლება სრულიად სხვაგვარად გამოვიყენოთ - სიცოცხლისთვის.
