ის ჩემგან მიდის. მიზეზი არ ვიცი. იქნებ მაინც მუხლებში ჩავუვარდე და პატიება ვთხოვო?

- ის ჩემგან მიდის, ის აღარ დაბრუნდება, არასდროს, როგორ შევაჩერო, რა გავაკეთო?
- ნუ ჩამოყარე ყურები, უფრო პოზიტიურად...

- როგორ ვიყო პოზიტიურად, როცა ვუყურებ, რომ თავის ნივთებსა და ჩემოდანს ალაგებს? - ატირდა ქალი.
- ნუ ქვითინებ. გაიღიმე... ეშმაკური ღიმილით უყურე. ნუ დგახარ შეშინებული წრუწუნასავით.

- ნაძირალა, თავისი ყველა ნივთი მიაქვს. ნორმალური კაცი ასე არ დაწვრილმანდებოდა. გაიჯახუნებდა კარს და ისე, უყველაფროდ წავიდოდა...
- გაიღიმე-მეთქი!

- იქნებ მაინც მუხლებში ჩავუვარდე და პატიება ვთხოვო?
- რა სისულელეა!

- მაშინ იქნებ თავში ტაფა ჩავარტყა...
- ???
- მერე ერთი-ორი თვე ჩემი მოსავლელი იქნება. არ მოვაკლებ მზრუნველობას, ვიტამინებს, საჭმელ-სასმელს. იქნებ გადაიფიქროს კიდეც წასვლა...
- ისევ სისულელეს ამბობ! რომ ვერ გათვალო და მოკლა?!
- აბა, რა ვქნა, მირჩიე...
- გაიღიმე და თან პოზიტიურზე იფიქრე.

- რა ვიპოვო ამაში პოზიტიური? მარტო ვრჩები, მააარტოოო! გესმის?
- მერე რა გატირებს? შენ მარტოხელა კი არა, თავისუფალი ქალი ხდები!
- და რა ჯანდაბად მინდა ეს თავისუფლება?
- იმიტომ, რომ მეტი დრო გექნება საკუთარი თავისთვის, სულელო! საკუთარ ფინანსებსაც თავად გაანაწილებ. აღარ მოგიწევს ფულის ხარჯვა იმისი მანქანის ხელოსნებისთვის, არც მისი სხვა კაპრიზებისთვის...

- ჰოო... და კრისტიან ლუბუტენის ფეხსაცმელს ვიყიდი, მთელი ცხოვრებაა ვოცნებობ. კიდევ - ესპანურს ვისწავლი. სამსახურის შემდეგ არც სადილ-ვახშმის მომზადება მომიწევს, არც პერანგებისა და შარვლების რეცხვა-უთოობა... უუფ, რა კარგია... პიცას გამოვიძახებ ხოლმე, მერე სადმე მოგზაურობასაც დავგეგმავ...
- აბა, რაა.... და კიდევ თუ კარგად გაახელ თვალს, იმ ბიჭსაც შეამჩნევ, ამდენი ხანია, ჩუმად რომ მოსწონხარ...
- უი, ეგ არც მიფიქრია...
- აი, შენ კიდევ ამბობდი, პოზიტივი როგორ დავინახოო.

- აუუ, ოღონდ ეს არა...
- რა მოხდა?
- კართან მისული უცებ მობრუნდა და ახლა ჩემ წინ მუხლებზე დგას, პატიებას მთხოვს! დარჩენა უნდა...
- აუფ...
- რაღა ვქნა... როგორ მოვიქცე?
- მიეცი კიდევ ერთი შანსი, ოღონდ იმ პირობით, რომ ლუბუტენსაც იყიდი, ესპანურსაც ისწავლი, იმოგზაურებ კიდეც და საღამოობით შენს საყვარელ პიცასაც გამოიძახებ.

***
ეს იყო პირველი შემთხვევა, როცა ქალმა საკუთარ თავმოყვარეობას ჰკითხა, როგორ მოქცეულიყო. პირველად ჩააყენა ის ურთიერთობის შუაში, ცოტა „ეჭიდავა“, მაინც დაუჯერა და ირწმუნა, რომ საკუთარ თავს თავად თუ არ შეიყვარებ, სხვაც ვერ შეგიყვარებს.